عمل ترنس PRK یکی از جراحی های لیزری چشم است که با هدف اصلاح عیوب انکساری چشم مانند نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم انجام می شود. این جراحی روشی پیشرفته تر از جراحی لازک PRK است. تفاوت این دو روش در آن است که در روش لازک PRK لایه سطحی قرنیه (اپی تلیوم) با الکل و به صورت دستی برداشته می شود اما در عمل ترنس PRK این لایه با استفاده از لیزر برداشته می شود.

– افرادی که سن آن ها بین 18 تا 55 سال است.

– افرادی که از سلامت عمومی خوبی برخوردار هستند.

– بیمارانی که شماره چشم ثابتی در شش ماه گذشته داشته اند.

– افرادی که ضخامت قرنیه آن ها کافی و مناسب باشد.

– بانوانی که در دوران بارداری یا شیردهی نباشند.

– بیمارانی که سابقه ابتلا به بیماری های چشمی مانند قوزقرنیه، آب سیاه یا آب مروارید نداشته باشند.

– این روش به علت تمام لیزری بودن بدون درد است.

– جراحی ترنس PRK دوران نقاهت کوتاهتری نسبت به لازک دارد.

– پس از انجام این عمل نیازی به استفاده از عینک و لنزهای تماسی نیست.

– عمل ترنس PRK نیاز به استفاده از دارو در طولانی مدت ندارد.

– با انجام این عمل اختلالات بینایی برطرف و به دید بسیار مطلوب و باکیفیتی میرسید.

– در مرحله ی اول چشم ها بوسیله ی قطره های بیحسی، بی حس میشوند.

– در مرحله ی دوم لایه سطحی قرنیه، بوسیله لیزر برداشته میشود.

– در سومین مرحله، انحنای شکل قرنیه بوسیله لیزراگزایمر اصلاح میشود.

– در آخرین مرحله به منظور مراقبت از قرنیه و چشم ها، لنز پانسمان مخصوصی بر روی آن ها قرار داده میشود.

افراد با سن کمتر از ۱۸ سال

یکی از اصلی‌ترین شروط انجام جراحی لیزری چشم، رسیدن به بلوغ کامل بینایی است. در دوران نوجوانی، چشم‌ها هنوز در حال رشد و تغییر هستند و شماره عینک ممکن است همچنان ناپایدار باشد. به همین دلیل، حداقل سن انجام عمل ۱۸ سال در نظر گرفته می‌شود، مشروط بر اینکه شماره عینک در یک سال گذشته تغییر محسوسی نداشته باشد.

در موارد خاصی مانند قوز قرنیه یا بیماری‌های پیش‌رونده، جراحی‌های خاصی برای توقف پیشرفت بیماری ممکن است حتی در نوجوانان انجام شود، اما نه برای حذف عینک.

افراد با تغییر مکرر شماره عینک

اگر در ۱۲ ماه گذشته شماره چشم شما تغییر زیادی داشته، این نشانه‌ای از نابالغ بودن سیستم بینایی یا وجود یک اختلال زمینه‌ای است. عمل لیزری در چنین شرایطی ممکن است منجر به بازگشت شماره یا ایجاد مشکلات جدید شود. به همین دلیل، پزشکان تنها در صورت ثبات کامل نمره چشم در یک بازه حداقل یک‌ساله اقدام به جراحی می‌کنند.

افراد با نازکی بیش از حد قرنیه

در عمل‌های لیزری، بخشی از ضخامت قرنیه برای اصلاح انحنای آن برداشته می‌شود. اگر قرنیه بیمار بیش از حد نازک باشد، اجرای عمل ممکن است باعث ضعیف شدن ساختار قرنیه، بروز قوز قرنیه (کراتوکونوس) یا کاهش شدید دید شود.

در ارزیابی قبل از عمل، ضخامت قرنیه (با استفاده از توپوگرافی و پنتاکم) اندازه‌گیری می‌شود. اگر ضخامت قرنیه کمتر از حد استاندارد (معمولاً حدود ۴۸۰ تا ۵۰۰ میکرون) باشد یا نقشه قرنیه شکل غیرطبیعی داشته باشد، بیمار کاندید مناسب جراحی نیست.

در برخی موارد خاص، می‌توان با روش‌هایی مانند ایمپلنت داخل قرنیه، لنزهای دائمی یا کراس‌لینکینگ به جای جراحی‌های سطحی اقدام کرد.

افراد مبتلا به قوز قرنیه

قوز قرنیه یک بیماری پیشرونده است که در آن قرنیه به‌تدریج نازک و مخروطی می‌شود. انجام جراحی لیزری در چنین شرایطی ممنوع است، چرا که منجر به بدتر شدن بیماری، کاهش دید و حتی نیاز به پیوند قرنیه در آینده خواهد شد.

افراد با خشکی شدید چشم

خشکی مزمن و غیرقابل کنترل چشم، یکی از عوامل محدودکننده در جراحی‌های انکساری است. زیرا بعد از عمل، خشکی ممکن است تشدید شده و منجر به تاری دید، احساس جسم خارجی، سوزش و حتی آسیب به قرنیه شود.

بیماران با سندرم خشکی چشم، بیماری‌های خودایمنی (مانند لوپوس یا شوگرن) یا مصرف برخی داروها (مانند آکوتان یا آیزوترتینوئین) باید با احتیاط تحت جراحی قرار بگیرند.

افراد در دوران بارداری و شیردهی

در دوران بارداری و شیردهی، تغییرات هورمونی می‌توانند بر ضخامت و انحنای قرنیه تأثیر بگذارند و همچنین باعث نوسان در شماره عینک شوند. همچنین استفاده از داروهای بی‌حسی و قطره‌های بعد از عمل ممکن است برای جنین یا نوزاد خطرناک باشد.

به همین دلیل، انجام عمل حذف عینک در دوران بارداری ممنوع است و توصیه می‌شود حداقل ۳ ماه پس از اتمام شیردهی برای انجام عمل اقدام شود.

بیماری‌های عمومی کنترل‌نشده

افرادی که دچار بیماری‌هایی مانند دیابت کنترل‌نشده، اختلالات تیروئید، بیماری‌های خودایمنی، صرع یا اختلالات روانی شدید هستند، کاندید مناسبی برای انجام عمل لیزری نیستند. چرا که این بیماری‌ها ممکن است باعث اختلال در روند ترمیم زخم، افزایش ریسک عفونت یا تأثیر بر نتایج نهایی بینایی شوند.

در برخی از این موارد، با کنترل دقیق بیماری و مشورت پزشک متخصص داخلی یا غدد، ممکن است انجام جراحی مجاز باشد.

افراد با بیماری‌های چشمی زمینه‌ای

اگر فرد مبتلا به برخی بیماری‌های چشمی مانند:

– آب سیاه (گلوکوم)

– آب مروارید پیشرفته

– التهاب مزمن داخل چشم (Uveitis)

– بیماری‌های شبکیه (مانند دژنراسیون ماکولا یا رتینوپاتی دیابتی)

– زخم‌های قبلی قرنیه یا عفونت‌های مکرر چشم باشد،

ممکن است کلاً صلاحیت انجام جراحی نداشته باشد یا نیاز به درمان اولیه قبل از جراحی داشته باشد.

روشی بدون تماس

یکی از مهم‌ترین مزایای ترنس PRK بدون تماس بودن آن است. در این روش هیچ ابزار مکانیکی یا دستی با سطح چشم تماس پیدا نمی‌کند، که خطر انتقال آلودگی، زخم یا خطای انسانی را به‌شدت کاهش می‌دهد.

دقت بالا و سرعت بالا

چون برداشتن اپی‌تلیوم و اصلاح قرنیه به‌صورت دقیق توسط لیزر انجام می‌شود، نتایج بسیار یکنواخت و دقیق‌تر از روش‌های دستی یا نیمه‌خودکار هستند. این دقت بالا به بهبود سریع‌تر بینایی و کاهش خطاهای باقیمانده کمک می‌کند.

مناسب برای قرنیه‌های نازک

افرادی که ضخامت قرنیه کمتری دارند و نمی‌توانند تحت عمل لیزیک قرار بگیرند، کاندیدای خوبی برای ترنس PRK هستند؛ زیرا نیازی به ایجاد فلپ نیست و در نتیجه بافت کمتری از قرنیه برداشته می‌شود.

کاهش خطر عوارض ناشی از فلپ

همان‌طور که گفته شد، عدم وجود فلپ باعث حذف بسیاری از عوارض مربوط به آن مانند جابه‌جایی، التهاب زیر فلپ و خشکی چشم شدید می‌شود.

مناسب برای افراد فعال یا ورزشکار

ورزشکارانی که با ضربه یا تماس فیزیکی سروکار دارند (مثل کاراته، فوتبال یا ورزش‌های رزمی) نمی‌توانند از روش لیزیک استفاده کنند، زیرا احتمال جابه‌جایی فلپ وجود دارد. ترنس PRK برای این دسته افراد بسیار مناسب است.

بهبود تدریجی اما مطمئن

اگرچه روند بهبودی ترنس PRK ممکن است چند روز بیشتر طول بکشد، اما معمولاً نتایج نهایی پایدار و مطمئن هستند. با مراقبت صحیح، کیفیت دید پس از چند هفته به اوج خود می‌رسد.

روزهای اول: شروع حساس‌ترین مرحله ترمیم

در ۳ تا ۵ روز اول بعد از عمل، قرنیه نیاز به زمان دارد تا اپیتلیوم دوباره بازسازی شود. در این مدت بیمار ممکن است درد، سوزش، اشک‌ریزش، تاری دید و حساسیت به نور را تجربه کند. استفاده از لنز پانسمانی، قطره‌های آنتی‌بیوتیک، استروئیدی و اشک مصنوعی برای کاهش التهاب و پیشگیری از عفونت الزامی است.

هفته اول: بهبود تدریجی و بازگشت نسبی دید

در پایان هفته اول، درد تا حد زیادی کاهش می‌یابد و دید کم‌کم رو به بهبود می‌رود. با این حال، وضوح بینایی هنوز کامل نیست و ممکن است تا هفته‌ها ادامه داشته باشد. در این مرحله اغلب بیماران قادر به بازگشت به کارهای سبک یا کارهای اداری هستند، اما باید از رانندگی در شب و استفاده زیاد از صفحه نمایش خودداری شود.

هفته دوم تا چهارم: تثبیت اپیتلیوم و بازگشت عملکرد بینایی

از هفته دوم، اپیتلیوم قرنیه تقریباً بازسازی شده است. بیمار می‌تواند فعالیت‌های بیشتری مانند ورزش سبک، مطالعه و رانندگی روزانه را از سر بگیرد. تاری دید به‌تدریج کمتر می‌شود، اما در برخی بیماران تا ماه دوم نیز باقی می‌ماند. همچنان باید از نور خورشید با عینک آفتابی UV محافظت کرد.